नमस्कार,

गेल्या शुक्रवारी मी माझ्या मनस्पंदन या ब्लॉगची सुरवात केली. तुमच्यासारख्या रसिक वाचकांचा माझ्या या ब्लॉगला भरभरून प्रतिसाद लाभला त्याबद्दल मनापासून धन्यवाद! यापुढे दर शुक्रवारी एखादी कविता किंवा एखादा लेख किंवा कथा या ब्लॉगवर लिहिण्याचा मानस आहे.

खरंतर लिहायला कधी लागले ते आठवत नाही; पण साधारण 2013च्या सुमारास जे काही लिहीत होते ते save करून ठेवायला लागले. साधारण त्याचकाळात ही कविता लिहिली. आपल्याला सर्वांनाच आपल्या शाळा-कॉलेजमधले मित्र-मैत्रिणी प्रिय असतात. पण एकदा संसाराला लागलं की हीच दोस्त मंडळी अचानक भेटली की घर किंवा ऑफिस आठवून आपण उगाच उडत काहीतरी बोलून पळ काढतो. असं मनात असूनही थांबून बोलता येत नसल्याची खंत मनात बाळगणाऱ्या सर्वांसाठी ही कविता....

एकदा एका वळणावर;
जुनी मैत्री भेटली...
आठवणी घेउन थांब ना... ऐक ना...
हट्ट धरून बसली!

ऑफिसची वेळ; नव-याचा डबा...
पोरांची शाळा; बॉसचा चेहरा..
आठवल क्षणात सारं;
अन् पाठ केली तिच्याकड़े...

थोड़ी हिरमुसली-थोड़ीशी फुगली...
निघून गेली दुसरीकडे...
जाणवलं तिच हिरमुसणं फुगणं...
पण वेळ नव्हता मला...
मनात होत ऑफिसला वेळेत पोहोचणं!

संध्याकाळी परत ट्रेनच्या डब्यात दिसली..
ओळख दाखवू की नको... या कन्फ्युजनमध्ये होती;
मी हसले... तशी ती पण हसली...
पटकन् जवळ येउन कुशीत शिरली..

'कळत ग मला तुझ्या असण्याच महत्व...
सुटत नाही पण हे संसाराच देण..’
तिला मिठीत घेउन मी मनातच म्हंटल;
स्टेशन आलं म्हणून स्वतःला आवरलं.

ती हसली ... समजूतदार आहे पठ्ठी;
तिच हो ती.......
कुमारी मैत्री विश्वास आठवणी!!!

(कविता कशी वाटली ते प्रतिक्रिया देऊन नक्की सांगा. तुमच्या प्रतिक्रियांनी लेखनाचा हुरूप येतो)