एक red wine नातं (भाग 6)

 एक red wine नातं (भाग 6) 

त्याचा फोन वाजला भर लायब्ररीमध्ये. एकदम दचकलाच तो. सहसा त्याला कोणी फोन करायचं नाही दुपारी. त्यामुळे फोन silent mode वर ठेवायला तो विसरला होता. घाईघाईने फोन उचलत त्याने आवाज बंद केला आधी. पण तेवढ्यात सुपरव्हायजरने मोठ्ठ "शूsssssssss" केलंच. चेहेरा कसानुसा करत तो लायब्ररी बाहेर पळाला.

"काय ग? एकदम फोन?" तिचा नंबर बघून त्याने थोडं काळजीच्या आवाजात विचारलं.

"फोन हळूहळू कसा करतात तुमच्यात? आमच्यात तर बुवा फोन लावला की तो एकदम वाजतोच." समोरून उत्तर आलं तिचं आणि तो आभाळभर हसला.

"बोला राणी सरकार काय आज्ञा आहे?"

"ओ खिदमदगार... इस हफ्ते या तो मंगलवार को या फिर गुरुवार को वक्त रखना। आपका सरप्राईज इसी दिन होगा। साधारण दुपार के तीन बजे से लेकर आठ बजे तक तुम राणी सरकार के साथ रेहेनेवाले हो।" तिने हसत सांगितलं.

थोडा विचार करून तो म्हणाला; "मंगलवार को बंदा हाजीर होजाएगा। बस् वक्त और जगह बता देना।"

"हम खिदमदगारो से ज्यादा बात नही करते। मेसेज पढ लेना। बाय।"

"अच्छा! खिदमदगारशी फार बोलत नाहीत तुमच्यात; पण बाय म्हणतात!" तो खो खो हसत म्हणाला आणि समोरून देखील एक हसण्याची लकेर शिरली त्याच्या कानात.

मेसेज प्रमाणे तो जुहूला जे. डब्ल्यू. मॅरियेट जवळच्या गल्लीजवळ जाऊन उभा राहिला. फोन करावा का असं मनात येतंच होतं आणि त्याच्या पाठीवर मागून थाप पडली. तो वळला... समोर एक राजहंसी उभी होती. संपूर्ण पांढराशुभ्र चुडीदार; सुंदर ठसठशीत ऑक्सिडाइज्ड दागिने आणि मुख्य म्हणजे काजळ घातलेले टपोरे मोठे डोळे.

"ती पाहताच बाला... कलिजा खल्लास झाला..." त्याच्या तोंडून शब्द बाहेर पडले आणि त्याचा दंड आणि चापट यांची परत दोस्ती झाली.

"चल..." ती म्हणाली आणि चालायला लागली. तिच्या सोबत तो देखील चालायला लागला.

"अरेच्या! पृथ्वी थिएटर?" तो चित्कारला आणि ती समाधानाने हसली.

"good! म्हणजे तुला फार काही सांगायला नको. खरं तर मागच्या भेटीत तुला खूप खूप ज्ञान दिलं होतं नं. म्हणून म्हंटलं आज फक्त फक्त मनोरंजन!" ती त्याच्याकडे बघत म्हणाली.

"कोणतं नाटक ग? तुला तिकीट बरं मिळालं? मी नेहेमीच फक्त ऐकत आलो इथल्या अनुभवाबद्दल. खरंच माझी राणी ती." तिच्या डोक्यावर हात ठेवत तो म्हणाला.

ते पृथ्वीच्या आत शिरणार इतक्यात आतून एक गोड मुलगी बाहेर आली आणि त्याला विचारलं; "hey hii! Do you know where is shiv sagar hotel?" त्याने शांतपणे तिला रस्ता सांगितला आणि ती 'thank you' म्हणून निघून गेली. ती गेल्याच्या दिशेने दोघांनी काही क्षण बघितलं; चापटीची जागा चिमट्याने घेतली होती. "हाय! दुखलं नं ग." दंड चोळत तो म्हणाला आणि दोघे आत शिरले.

"सर... सर... सरला! मकरंद देशपांडेंच नाटक आहे." ती आत जात म्हणाली.

"वा! All time hit आहे. नुकतंच मकरंदने दिग्दर्शित करून स्टेजवर आणलं न?" तो आनंदाने म्हणाला.

"हम्म! एकदम 3 नाटकं दिग्दर्शित केली होती त्याने." ती म्हणाली.

नाटक संपलं आणि दोघे बाहेर आले थिएटरच्या. "इतकं कसं कोणाला कोणी आवडू शकतं?" तिने त्याच्याकडे बघत म्हंटलं. त्याचे डोळे तिच्या चेहेऱ्यावरून ढळत नव्हते. तिच्या ते लक्षात आलं पण काहीच कळलं नाही असा भाव आणत तिने म्हंटलं; "मी नाटकाबद्दल म्हणत होते. पण जाऊ दे. बोल! आता काय करायचं?"

"मी ऐकलं आहे की इथली आयरिश कॉफी आणि समोसा पुरी मुंबई मे वर्ल्ड फेमस है।" तो हसत म्हणाला आणि दोघे एक कोपरा पकडून बसले.

कितीतरी वेळ दोघे नाटकाबद्दल बोलत होते. मॅकने प्रत्येक व्यक्तिमत्व इतकं सुंदर लिहिलं होतं की कलाकारांना ते सादर करताना फार वेगळे कष्ट घेण्याची गरजच नव्हती. त्यात 'सरांच्या' भूमिकेत स्वतः मॅक होता. त्यामुळे तर त्या नाटकाची लज्जत न्यारीच होती.

हळूहळू कँटीन मधली गर्दी वाढायला लागली आणि ते दोघे उठलेच.

"जुहूची वाळू चौपाटीपेक्षा जास्त मऊ असते." तो हळूच तिला म्हणाला आणि ती एकदम खळखळून हसली.

"हो का? तुला बरं माहीत रे कुठली कुठली वाळू मऊ... कोणत्या जागेवरून कुठे जायचं... सगळंच!" तिने परत एकदा चिमट्यावरून चापटीकडे वळत म्हंटलं.

"ओह! ते! हो ग. मी कुठेही गेलो... अगदी उद्या चंद्रावर गेलो ना तरी कोणीतरी मला पत्ता विचारायला येईल." तो हसत म्हणाला.

त्याला एकदा पायापासून डोक्यापर्यंत न्याहाळत तिने त्याला विचारलं;"उंची काय रे या देहाची?"

"सहा दोन." त्याने काहीशा मक्ख चेहेऱ्याने उत्तर दिलं आणि ती भर रस्त्यात खो खो हसायला लागली. हसण्याचा भर ओसरला आणि तिने त्याला विचारलं;"ए तुला माहीत आहे BEST बसेसच्या मागच्या दरवाज्याच्या बाजूला काय लिहिलं असतं?" त्याचा चेहेरा अजून मक्ख झाला. "हो! रांगेचा फायदा सर्वांना! हम्म! बोल पुढे बोल... तुझी यावरची विशेष टिपणी मला समजून घेतलीच पाहिजे."

परत एकदा खुदखुदत ती म्हणाली;"रांगेचा फायदा सर्वांना आणि उंचीचा फायदा फक्त या उंटाला. दूर पर्यंतची हिरवळ दिसते." तिचं वाक्य पूर्ण झालं आणि दोघेही मस्त धम्माल हसत समुद्राच्या दिशेने निघाले.

ओल्या वाळूतून चालताना नकळत तिने त्याचा दंड धरला होता. अगदी सहज भाव होता तिचा... तो काहीसा सुखावला होता मनातून! पण काही बोलला नाही. दोघे आपल्याच नादात होते. चालता-चालता ती एकदम खुदकन हसली.

"आता काय सुचलंय तुला?" त्याने डोळे गोल फिरवत तिला विचारलं.

"ए मला न आत्ता एक गाणं ऐकवायचं आहे तुला." ती एकदम गोड आवाजात म्हणाली. तिची नजर देखील खाली झुकली होती. त्याच्या हृदयाचे ठोके वाढले.

"ऐकव न मग." तो हळुवारपणे म्हणाला.

"थांब हं. शोधते. तोपर्यंत तू हॅन्डस फ्री काढ बघू." असं म्हणून तिने तिच्या मोबाईलमध्ये तिच्या मनातलं गाणं शोधायला सुरवात केली. त्याला एकदम देवानंद-राज कपूर जमान्यातली रोमँटिक गाणी आठवायला लागली. त्याने हॅन्डस फ्री काढून कानात घातले आणि तिने ते तिच्या मोबाईलला जोडले.

"डोळे बंद कर हं." ती म्हणाली आणि त्याने डोळे मिटले.

गाणं सुरू झालं आणि मोठ्ठा भोपळा डोक्यावर फुटल्यासारखा त्याचा चेहेरा झाला.......... कारण ते गाणं अभिषेक बच्चन आणि ऐश्वर्या यांच्या गुरू सिनेमातलं मल्लिका शेरावतवर चित्रित झालेलं 'मय्या मय्या....' होतं.

त्याच्या क्षणापूर्वीच्या रोमँटिक भावनेचा चक्काचूर झाला होता. पण तिच्या चेहऱ्यावर एक शांत भाव होता. त्याच शांत चेहऱ्याने ती त्याला म्हणाली; "मला माहीत आहे की तू कुठलंस रोमँटिक गाणं अपेक्षित केलं असशील. पण तरीही तू हेच गाणं शांतपणे ऐकलस तर मला आवडेल. मनापासून ऐक. गुलजारचे शब्द आहेत. मल्लिकाला डोळ्यासमोरून पुसून टाक आणि फक्त गाणं ऐक. रेहेमानची जादू आणि गुलजारचे शब्द तुला लाटांच्या दुनियेत नेतील." तिने असं म्हणताच त्याने परत एकदा डोळे मिटले आणि गाणं ऐकायला लागला.

तू नील समंदर है
मैं रेत का साहिल हूँ
आग़ोश में ले ले
मैं देर से प्यासी हूँ

पहिल्या चार ओळी त्याने ऐकल्या आणि डोळे उघडून तिच्याकडे बघितलं.

"एक सांगू? मी कल्पना करू शकलो असतो त्याहूनही जास्त रोमॅंटिक गाणं एकवते आहेस तू मला." तो ओल्या आवाजात म्हणाला आणि परत एकदा कानात हेडफोन्स घालत गाण्यात बुडाला.

एक सौदा रात का, एक कौड़ी चाँद की
चाहे तो चूम ले, तू थोडी चाँद की
एक सौदा रात का...
एक चाँद की कश्ती में, चल पार उतरना है
तू हलके हलके खेना, दरिया न छलके
मय्या मय्या, गुलाबी तारे चुन ले, सारे चुन
मय्या मय्या, कि जिस्मों की परतों में दर्दों के मारे चुन ले
मय्या मय्या, गुलाबी...

जब नील समंदर जागे, आग़ोश में ले कर साहिल
लहराता है और मस्ती में महताब का चेहरा चूमता है
मैं सीने में तेरी साँसे भर लेती हूँ
करवट-करवट, मैं तुझसे लिपटकर, रात बसर कर लेती हूँ

मइया मइया मइया मइया
सीने से मेरे, उठता है धुआँ
माइया माइया माइया माइया
दीवार पे क्या लिखता है धुआँ
धीमा धीमा धीमा धुआँ
हर बार ये क्या कहता है धुआँ?
मई-मई-मइया
अरे-एहे-एहे-एहे-एहे
मई-मई-मइया
अरे-एहे-एहे-एहे-एहे
एक सौदा रात का, एक कौड़ी चाँद की
चाहे तो चूम ले, तू थोडीकी
एक मेघ की कश्ती में, चल पार उतरना है
तू हलके हलके कहना, दरिया न छलके
मय्या मय्या...

गाणं पूर्ण झालं आणि त्याने डोळे उघडले आणि तो तिच्याकडे खूप प्रेमळपणे बघायला लागला.

"धत! मी इतका प्रयत्न करूनही मल्लिकाच दिसत होती न तुला?" अत्यंत मिश्किलपणे आणि खळखळून हसत तिने त्याला विचारलं. त्याच्या हृदयाचं अगदी पाणी पाणी झालं; कारण त्याच्या समोर एक मोहक सुंदर राजहंसी वाळूत गुढगे टेकून खदखदून हसत त्याच्याकडे बघत होती.

त्याचा हात आपसूकच त्याच्या कॅमेराच्या दिशेने गेला.

***

अरेच्या बेल वाजते आहे वाटतं घराची'. ती तंद्रीतून जागी झाली आणि रिकामा कॉफीचा मग घेऊन दार उघडायला गेली. कॉफी टेबलवरून एक मोहक सुंदर राजहंसी उठली होती... आणि एक आई दरवाजा उघडत होती.

तिने दार उघडेपर्यंत दोन वेळा बेल वाजली होती.

"अरे; हो! हो! झालंय काय इतकी बेल वाजवायला?" दार उघडून हसत तिने म्हंटलं. तिच्या प्रश्नाकडे दुर्लक्ष करत तिचा लेक पाय आपटत आत आला आणि थेट स्वतःच्या खोलीकडे जाताना तणतणला; "आई, परत वासंती ताईला पाठवू नकोस हं मला घ्यायला. ती मला 'बाबू' म्हणून हाक मारते सगळ्यांसमोर आणि चक्क माझी बॅग धरायला मागते. मी काय आता लहान आहे का?"

त्याच्यामागोमाग वासंतीदेखील आत आली होती. दोघींनी एकदा एकमेकींकडे बघितलं आणि खळखळून हसल्या. तिने वासंतीच्या खांद्यावर हात ठेवत म्हंटलं;"आता जेऊनच जा ग." त्यावर हसत वासंती म्हणाली;"आज नको वहिनी. पण रविवारी येईन तर मस्त चिकन करते बाबूसाठी. मग त्याच्या सोबतच जेविन."

तिचा लेक कपडे बदलून जेवण्यासाठी टेबलावर येऊन बसला. ताट वाढताना तिने प्रेमाने त्याच्या डोक्यावरून हात फिरवला आणि म्हणाली;"असं चिडू नये बाळा वासंतीवर. ती तुला बाबुच तर म्हणते लहानपणापासून. मग एकदम कशी बदलेल तिची सवय?" त्यावर काहीशा रुसलेल्या आवाजात तो म्हणाला;"पण मग सगळे मित्र मला चिडवतात त्याचं काय? तू वासंती ताईला सांग न आता मी मोठा झालोय. सगळ्यांसमोर तरी नावाने हाक मार; घरी म्हण हवं तर बाबू." तिला त्याचं म्हणणं पटलं आणि तिने ' बरं' म्हणत विषय संपवला.

नेहेमीप्रमाणे सगळं आवरून ती बेडरूममध्ये आली आणि सकाळपासून हरवलेल्या त्याच्या आणि तिच्या विश्वाची आठवण परत मनात जागली. परत एकदा जगलेले ते क्षण त्याला सांगावेत म्हणून तिने मोबाईल हातात घेतला आणि तिच्या लक्षात आलं की दुपारचे दोन वाजून गेले होते. साडे सहा तासांचा फरक!!! तिच्या मनात आलं आणि मेसेज करण्याचा विचार तिने रद्द केला.

'साडे सहा तासांचा फरक!' परत एकदा मनात आलं तिच्या. पलंगावर आडवी पडून तिने डोळे तर मिटले पण तिच्या मिटल्या डोळ्यांसमोर तो निघाला होता तो दिवस.... ती वेळ.... घोळायला लागली.

***

त्याने त्याच्या फ्लाईटची वेळ कळवली होती तिला. पाच तास अगोदर पोहोचावं लागणार होतं त्याला. सोबत बायको आणि ढीगभर सामान असणार होतं; त्याची त्याने तिला कल्पना दिली होती. म्हणून तर तो मुद्दाम वेळ काढून तिला भेटायला आला होता निघायच्या दोन दिवस आधी. त्यांच्या लाडक्या नरिमन पॉईंटवर दोघे हातात हात घालून बसले होते.

"इतक्या सहज तुझा हात कधीपासून धरायला लागलो ग मी?" त्याने निळ्या शाईत विरघळणाऱ्या सोनेरी किरणांकडे बघत तिला विचारलं होतं.

"काय फरक पडतो? आत्ता हातात हात आहे; बस्! हा क्षण जगू दे मला." त्याने तिच्याकडे बघितलं. निळी शाई तिच्या डोळ्यात गडद होत होती.

"मी भेटायला येणार आहे." तिने गाल फुगवत त्याला सांगितलं होतं.

"मी वाट बघणार आहे विमानतळावर." त्याने म्हंटलं होतं.

नेहेमीप्रमाणे दादरला ट्रेन बदलण्यासाठी दोघे उतरले.

समोरून ट्रेन येत होती. तिचे डोळे पाणावले होते. काहीतरी म्हणणार होती ती; पण मग तशीच पटकन ट्रेनमध्ये चढली.

तो त्याची ट्रेन घेण्यासाठी वळला आणि त्याला एक मेसेज आला.

त्याने मेसेज उघडून बघितला आणि काही एक न बोलता त्याचे handsfree कानात घातले. त्यानंतर त्याचं स्टेशन कधी आलं; तो ट्रेनमधून उतरून घरी कसा पोहोचला हे त्याचं त्याला कळलं नाही. केवळ सवयीचा भाग म्हणून तो कुठेही चुकला नव्हता.

***

ती धावली त्याला विमानतळावर भेटायला. पण तिला तसा थोडा उशीरच झाला. ती पोहोचली तोवर तो गेला होता आत. त्याच्या आई-वडिलांशी थोडफार बोलून ती जड मनाने परतली. घरी खिडकीत बसून दोघांच्या मेसेंजरवरच्या गप्पा, कधीतरी अधून मधून भेटले होते तेव्हाचे किस्से आठवत होती; आणि अचानक तिचा मोबईल वाजला. त्याचा फोन होता. विमानतळावरून! तिच्या डोळ्यात पाणी उभं राहीलं.

'जातोस?'

'हो ग! जायला हवं न?'

'हम्! विसरशील?'

'वेडी! आणि तू?'

'वेडा आहेस?'

'मेल्स करत जा....' दोघांनी एकमेकांना बजावलं आणि तो गेला.

***

त्याचा पहिला मेल आला तो जवळ जवळ सहा महिन्यांनंतर. तोपर्यंत whatsapp वरून देखील मेसेज नव्हता. पण तिने ते सहज स्वीकारलं होतं. तो गेला तेव्हा ती खरंच खूप अवस्थ होती. तशी सवय झाली आहे सतत बोलायची. तो तिकडे गेला की एक तर साडेसहा तासांचा फरक पडणार आणि नवीन जागा, नवीन अभ्यासक्रम... सगळंच नवीन असल्याने तो स्थिरस्थावर होईपर्यंत काही महिने जातील याचा तिला अंदाज होता. त्यामुळे देखल काहीही संपर्क नसेल याची तिने मनातुन तयारी केली होती. पण मग मेल आला; आणि तो दिवस ती एकदम खुशीत होती.

कशी आहेस? रोज आठवतेस. पण इथे इतकं काही घडतं आहे; की निवांतपणे बसून तुझ्या आठवणी जगता येत नाहीत. आल्यापासून पूर्णच अडकून गेलो. सगळंच नवीन होतं; त्यात बायको dependent visa वर असल्याने खूप जास्त formalities होत्या. इथले नियम खूप कडक आहेत. त्यामुळे खूपच सांभाळून राहावं लागतं इथे. ट्रेनमध्ये सरकून घेतला चौथी सीट हसत देणारी फक्त मुंबई मेरी जान आहे. तिला खूप मिस करतो आहे. पण आता हळूहळू सगळं मार्गी लागलं आहे.

ए, इथे एक मस्त ग्रुप आहे. दर शनिवार-रविवार ते ट्रेकला जातात. येत्या शनिवार-रविवार मी पण जातो आहे त्यांच्या सोबत. तू असशीलच माझ्या सोबत... पण तरीही मला काहीतरी खास हवंय तुझ्याकडून. जे मला तिथे पोहोचल्यावर आमच्या कॅम्प फायरच्या वेळी जगता येईल.

सांगितलं हं मी; मला काय हवंय. ते काय असेल आणि कसं असेल ते तुलाच ठरवावं लागणार आहे नेहेमीप्रमाणे.

कायम तुझाच...... खिदमदगार गं!

आज गुरुवार! म्हणजे आजच विचार करून ठेवावा लागेल. हे साडेसहा तासांचं ओझं आहे न डोक्यावर. मनातल्या आनंदात देखील हा विचार सतत होताच सोबतीला. दिवस संपत आला तरी तिला काही सुचलं नव्हतं. सतत लेकाची भुणभुण; घरातली कामं आणि नेहेमीचे फोन. दिवस नेहेमीचा होता; पण आज ती थोडी वेगळ्या मूडमध्ये होती. त्यामुळे 'आपलं-तुपलं' क्षणांचं जग जगायला ती गच्चीत गेली.

'आपलं-तुपलं!' गच्चीत गेल्यावर तिच्या मनात आलं... किती दिवसांनी हे शब्द आठवले. केवळ त्या शब्दांनी देखील तिच्या चेहेऱ्यावर हास्याची लकेर छेडली गेली.

**

त्यांच्या पहिल्यांदा झालेल्या CCD च्या भेटीनंतर अधून-मधून गप्पा व्हायला लागल्या होत्या. त्यावेळी कधीतरी तो म्हणाला होता;

'आपलं CCD आहे न......'

त्याचा मेसेज पूर्ण होऊ न देताच तिने मेसेज टाकला... 'आपलं? जा रे! तुपलं असेल ते CCD. लगेच आपलं म्हणून एका छताखालचं नातं नको जोडूस...' खरं तर ती गंम्मत करत होती. पण अजून तिची ओळख पूर्ण न झाल्याने तो एकदम गोंधळला होता आणि गप बसला होता. अगोदर तिच्या ते लक्षात नव्हतं आलं. कारण त्याने मेसेज केला नाही; तर वाट न बघता ती तिच्या कामाला लागली होती. पण मग रात्री झोपण्या अगोदर एकदम तिला आठवलं की तिच्या मेसेज नंतर त्याने त्याचं वाक्य पूर्ण केलं नाही. तिने फोन हातात घेतला आणि मेसेज टाईप केला...

'आपलं-तुपलं CCD यापुढे कधीही घडेल.... किंवा मग भेट कोणतीही असेल... पण आयरिश कॉफी या आपल्या-तुपल्याचा अविभाज्य भाग असेल.' तिने फोन बंद केला आणि आडवी पडणार इतक्यात तो परत वाजला होता.

'अग राणी, तेच तर सांगणार होतो न....'

'मला माहीत होतं नं...' तिने लिहिलं होतं आणि फोन बंद केला होता. पण तेव्हापासून त्या दोघांमध्ये गप्पा होत असताना एकत्र काही करायचं ठरलं की आपलं-तुपलं ठरलं हं! हे एकदा तरी एकमेकांना सांगितलं जायचं. गोड गुपित होतं ते दोघांचं.

**

गच्चीत बसून ती विचार करत होती... कॅम्प फायरच्या वेळी सर्वांमध्ये असूनही तो 'आपलं-तुपलं' काय आठवू शकेल? तिने डोळे मिटले आणि तिच्या मिटल्या डोळ्यासमोर हिरवा गार डोंगर... झुळझुळणारा झरा आणि लहान मुलांसारखे बागडणारा तो आणि ती आले. एकदम हसू आलं तिला आणि घरी येऊन तिने लिहायला घेतलं...

अंतरीच्या स्पंदनांची
भावना मी वदतो....
रत्नहार बिंदूंचा....
तव कोमल कंठी शोभतो!

लाजुनि तू शलाकेपरी...
क्षणार्धात लोपसी...
त्या क्षणिक रूपाच्या मोहात;
निळावंति मी गुंतलो....

सागर-नभापरि मी तृषार्त...
तू बरसती नभरेखा...
मिलन आपुले क्षितिजावर...
त्या क्षणास मी आतुरलो....


रात्री तिने मेसेज पाठवला; त्याचं उत्तर आलंच होतं सकाळी...

किती किती ओळ्खतेस मला.

'आपलं मिलन क्षितिजावरचं असेल नक्की.... खरंच आतुरलो आहे मी त्यासाठी.'

ए, यापुढे तुझं कवितेतून व्यक्त होणं मला जास्त आवडेल राणी!

तिने मेसेज वाचला आणि मग तो दिवस पण खुदखुदत होता तिच्या सोबत!


क्रमशः