सिझोोफ्रेनिया.... आजार की परसेप्शन!(?)
भाग 4
विक्रमला गीताबद्दल खूप विश्वास वाटत होता हे उघडचं होतं. म्हणूनच केवळ त्याने आजवर काय आणि कसं केलं ते सांगितलं होतं. जे आजवर तो कोणाकडेही बोलला नव्हता. जर ह्या त्याच्या विश्वासाला तडा गेला असता, तर मग त्याला परत सामान्य जीवनात आणणं केवळ अवघड नाही तर अशक्य झालं असतं. गिताला कोणत्याही परिस्थितीत विक्रमला हरवायचं नव्हतं. म्हणून मग तिने त्याच्या कलाने घ्यायचं ठरवलं. त्याहूनही मोठा निर्णय तिने हा घेतला की जोवर ती काही निर्णयापर्यंत येत नाही तोवर डॉक्टरकाकांना किंवा बाबांना काही सांगायचं नाही.
गिता शांत झाली आहे हे बघून विक्रम अस्वस्थ झाला. "गिता, तुझा पण माझ्यावर विश्वास बसत नाही ना?" त्याने तिला विचारलं.
"तसं नाही विक्रम. पण मला सारखा एकच प्रश्न पडतो आहे की तू म्हणतोस ते सगळं बरोबर असेल तर मग तुला इतका अवघड आणि तोही मनाचा आजार झाला आहे, असं तुझे स्वतःचे वडील का म्हणतील? अजूनही आपल्या समाजाने मनाचे आजार शरीराच्या आजारांसारखे सहज स्वीकारलेले नाहीत. त्यामुळे मनाचा आजार असलेल्या व्यक्तीला वेगळ्या नजरेने बघितल जातं. सर्वसाधारणपणे 'वेड लागलं आहे या व्यक्तीला,' अस सहज म्हंटलं जातं. असं असताना तुझे वडील का तुला डॉक्टर खरातांसारख्या मानसरोग तज्ञांकडे आणतील? तुला मानसिक आजार आहे असं म्हणताना त्यांना काही आनंद होत नसणार नं?" गीताने विक्रमला विचारलं.
त्यावर विक्रमने दिलेलं उत्तर तिला काहीसं अपेक्षितच होतं. तो म्हणाला;"माहित नाही ग. पण माझे बाबा कायम त्यांच्या कामात गुंतलेले असतात. त्यांना माझ्यासाठी कधी वेळच नव्हता आणि अजूनही नसतो. त्यामुळे त्यांना मनातून अपराधी वाटत असेल. त्यात मी माझ्या मित्रांमध्ये जास्त रमतो हे त्यांना आवडत नसेल. म्हणून मग त्यांच्यापासून तोडायला काही सबळ कारण हवं, म्हणून मग मला आजार आहे अस सिद्ध करणं त्यांना सोपं वाटत असेल."
गिता म्हणाली;"अरे ते तुझे वडील आहेत विकी. तुला आजार आहे असं सिद्ध झाल्याने त्यांना आनंद कसा होईल? तुझे मित्र तू म्हणतोस म्हणून आहेत असं कसं म्हणता येईल? तुझ्या बाबांना तर ते दिसत नाहीत; त्यांचं एकवेळ बाजूला राहु दे. बाकी कोणाला ते दिसतात का?"
तिला थांबवून विक्रम म्हणाला;"गिता, असं तर नसेल की माझ्या बाबांनाच सिझोफ्रेनिया हा आजार असेल? ते म्हणतात की फक्त मलाच माझे मित्र दिसतात; पण कदाचित त्यांनाच ते दिसत नसतील. ते वडील आहेत.... मोठे आहेत... त्यामुळे आजार त्यांना स्वतःला झाला आहे हे त्यांना स्वीकारायचं नसेल. मग सोपा उपाय काय... तर मला आजार आहे असं म्हणायचं. काय वाटत तुला?"
त्याचे हे विचार ऐकून मात्र गिता आवाक झाली. क्षणभर तिला काय बोलावं सुचेना. पण मग थोडा विचार करून ती म्हणाली,"विकी, जर तुझ्या वडिलांना तुझे मित्र दिसत नाहीत हे मान्य केलं, तर मग तुला हे सिद्ध करावं लागेल की त्यांच्या व्यतिरिक्त इतरांना तुझे मित्र दिसतात. ते कसं सिद्ध करशील?" गीताची इच्छा होती की विक्रमने म्हणावं की चल तुला माझ्या मित्रांची ओळख करून देतो.
पण विक्रम अत्यंत आत्मविश्वासाने म्हणाला,"अग बाबांना माझे मित्र दिसत नसले तरी इतरांना दिसतात; आणि ते मी सिद्ध देखील करू शकतो."
गीताला माहित होतं की विक्रम सिझोफ्रेनिक आहे. त्यामुळे त्याच्या त्या आत्मविश्वासपूर्ण वाक्याने ती पुरती गोंधळून गेली.
"कोणाला दिसतात तुझे मित्र विकी?" तिने आवाजावर ताबा आणत त्याला विचारलं.
"अग, इतर कोणी कशाला बोलावू मी माझं म्हणणं सिद्ध करायला? आमच्या बिल्डिंगचा वॉचमन आहे ना त्याला नक्कीच दिसतात. कारण आम्ही कधी कधी गच्चीवर बसतो ना तेव्हा जर मी वाकून बघितलं आणि त्याचवेळी तो वर बघत असला तर खालूनच ओरडतो... तुम बच्चा लोग उप्परसे झुकता हे और गाली हमको पडती हे. चलो पिछे हो जाव." विक्रमने तिला सांगितले.
"अरे, कोणीही वाकून बघितलं तर तो हेच सांगणार न विकी? त्यातून काय सिद्ध होतं?" गीता म्हणाली.
"अग, तुला कस समजत कसं नाही? तो म्हणतो तुम बच्चा लोग... याचा अर्थ त्याला आम्ही सगळे दिसतो ना?" विक्रम तिला समजावत म्हाणाला.
त्याने असं म्हणताच गिताच्या लक्षात त्याचा मुदा आला; आणि तिच्या मानत आलं,'खरंच जर तो वॉचमन असं म्हणत असेल, तर त्याचा अर्थ त्याला विक्रमचे मित्र दिसत असतील नाही का? खात्री करून घेतली पाहिजे.' पण तिने हा विचार विक्रमला बोलून नाही दाखवला. उलट ती म्हणाली,"त्याच्या व्यतिरिक्त अजून कोणी आहे का विकी ज्यांनी तुझे मित्र बघितले आहेत?"
विक्रम विचारात पडला. निदान आता तरी तो तिच्या मनातलं बोलेल अशी तिला आशा होती. आणि विक्रम तेच म्हणाला;"दुसऱ्या कोणाची साक्ष कशाला हवी गिता? चल, तुझीच ओळख करून देतो मी माझ्या मित्रांशी. त्यांना मी सांगितलेलं नाही अजून की मला तू किती जवळची वाटतेस. त्यामुळे अचानक तुला माझ्याबरोबर बघून त्यांना आश्चर्य वाटेल. पण मी त्यांना समजावू शकतो. चल येतेस आत्ताच? तुझी भेट घालून देतो मी माझ्या मित्रांशी."
शेवटी एकदाचं विक्रने तिच्या मनात असलेला विचार बोलून दाखवला. तो स्वतःहूनच तिला घेऊन जायला तयार होणं महत्वाचं होतं. गीताने उत्सुकता दाखवली असती तर तो घेऊनही गेला असता, आणि तिला कोणी दिसत नाही असं तिने म्हंटलं असतं तर म्हणाला असता की 'मुळात माझ्या मित्रांना तू आवडत नाहीस, त्यात मी त्यांना न विचारता तुला घेऊन आलो, म्हणून तेच समोर यायला तयार नाहीत.'
विक्रम स्वतःच म्हणाला की तो गिताला त्याच्या मित्रांना भेटवायला तयार आहे; हे एकून तिचा चेहेरा खुलला. खरं तर त्यावेळी विक्रमच्या एकूण आत्मविश्वासपूर्वक बोलण्यामुळे तिच्या मनात विक्रमच्या वडीलांबद्धल देखील थोडा संदेह निर्माण झाला होता; त्यामुळे ती विक्रमबरोबर जायला उत्सुक होती. जर ते मित्र खरंच तिला भेटले असते तर मोठाच प्रश्न उभा रहाणार होता. पण जर ते नाहीच भेटले किंवा दिसले तर मात्र तिला विक्रमला त्याच्या कलाने घेत समजावावे लागणार होते. पण त्याला तिची तयारी होती. तिचा स्वतःवर पूर्ण विश्वास होता.
हा सगळा विचार करून गीता विक्रमला म्हणाली;"हे मस्तच झालं. कधी जाऊया आपण? मला आता बरं वाटतं आहे. त्यामुळे मी कधीही बाहेर पडू शकते. उद्या चालेल का तुला? मी उद्या येणार आहे क्लिनिकला. मग तिथूनच जाऊ."
गिताला वाटलं होत तो म्हणेल माझ्या मित्रांना विचारून सांगतो. तिलाही तेच हवं होतं. त्यामुळे तिला थोडा वेळ मिळाला तयारी करायला. मुख्य म्हणजे विक्रमच्या वडिलांना काही मानसिक तणाव किंवा तसेच काही नाही ना हे तपासून बघणं देखील आवश्यक होतं.
पण त्यादिवशी बहुतेक गिताला धक्यांमगून धक्के बसणार होते. कारण विक्रम घड्याळाकडे बघत म्हणाला;"चल आत्ताच जाऊ. आता बाबा नसतील घराजवळ. त्यामुळे ते तिघे मोकळेपणाने भेटतील आपल्याला. तसा उशीर झाला आहे, मान्य आहे. पण तू फक्त त्याना भेट आणि ये परत. मी थांबवणार नाही तुला. तसं त्यांनासुद्धा त्यांच्या घरी जायचं असतं. पण अलीकडे आम्ही ठरवलं आहे की रोज निदान पाच मिनिटं तरी भेटायचं. नाहीतर मला फार फार एकटं वाटतं. चल निघू. ते फक्त माझ्यासाठी थांबले असतील."
गिताला काय करावं सुचेना. नाही म्हणायची इच्छा होती. पण नाही म्हणण्यासाठी तिला सबळ कारण सापडत नव्हतं. तिनेच काही मिनिटांपूर्वी म्हंटलं होतं की आता तिला बरं वाटतं आहे. तिने क्षणभर विचार केला आणि मनाशी निश्चय करून ती उठली. म्हणाली;"चल विकी, येते मी. पाच मिनिटात तयार होते."
खरोखरंच गिता पाच मिनिटात बाहेर आली. तिने आई-बाबांसाठी टेबलावर चिट्ठी लिहून ठेवली... मला बरं वाटतं आहे, जरा चक्कर मारून येते आहे. काळजी करू नका. जेवायच्या वेळेपर्यंत घरी येते.' आणि ती विक्रम बरोबर निघाली. मुद्दामच तिने कुठे आणि कोणाबरोबर जाते आहे ते चिठ्ठीत लिहीलं नाही. ते लिहीलं असतं तर तिची आई उगाच घाबरली असती आणि सतत मोबाईलवर फोन करत बसली असती.
गीताने लगेच आपलं म्हणणं ऐकलं आणि ती यायला तयार झाली हे बघून विक्रम खुश होता. तो तिच्याबरोबर निघाला.
बाहेर पडताच त्याने रिक्षा थांबवली आणि स्वतःच्या घराचा पत्ता दिला. रिक्षात बसल्यावर गीताने त्याला विचारलं;"अरे, तुझ्या मित्रांना मोबाईलवर फोन करून खात्री तर करून घे ते थांबले आहेत का." तिला बघायचं होतं की विक्रम खरंच फोन करतो का.
विक्रमला तिच म्हणणं पटलं. त्याने त्याचा मोबईल बाहेर काढला. पण त्याचं चार्जिंग पूर्ण संपलं होतं. ते पाहून तिने लगेच स्वतःचा मोबाईल त्याला दिला आणि म्हणाली;"अरे माझ्या फोनवरून कर न फोन." विक्रमने एकदा तिच्याकडे बघितलं आणि तिचा फोन घेऊन नंबर लावला. क्षण दोन क्षण गेले आणि विक्रम बोलायला लागला;"राजन आहात न? हो रे! थोडा उशीर झालाय आज. पण तुमच्यासाठी एक सरप्राईज घेऊन येतो आहे. थांबा हं. अरे? का? कसलं काम? नाही चालणार. थांबा म्हणजे थांबा." असं म्हणून त्याने फोन ठेवला.
गीताने फोन परत घेत विचारलं;"काय झाल विकी? नाहीत का ते तिथे?"
"अग आहेत की. फक्त त्यांना थोडी घाई आहे. म्हणत होते उद्या दाखव तुझ सरप्राईज. पण मीसुद्धा सांगितलं त्यांना ते नाही चालणार. थांबाच तुम्ही." अस म्हणून विक्रमने हसत गीताकडे बघितलं. त्याने तिचा हात हातात घेतला आणि म्हणाला;"गिता, मला माहित आहे की तुझा माझ्यावर विश्वास आहे. पण तरीही खोल कुठेतरी तुझ्या मनातही काही प्रश्न येत असेलच न? मला तू हवी आहेस गिता. मनात कुठलाही पण किंवा परंतु न घेता तू मला स्वीकारावस असं वाटतं. म्हणूनच मी तुला आजच त्या तिघांना भेटवायचं ठरवलं. मी मानसिक आजाराचा बळी नाही; हे मला देखील सिद्ध करायचं आहेच."
गिता विक्रमकडे टक लावून बघत होती. तिच्या मनाचा पुरता गोंधळ उडाला होता. खरंच विक्रम म्हणत होता त्याप्रमाणे तो ठीकच होता आणि त्याच्या वडिलांना काही त्रास होता की विक्रम अत्यंत बेमालूमपणे गीताशी खोटं बोलत होता.... ते तिला कळत नव्हतं. शेवटी तिने ठरवलं की जे जे होत आहे ते पहायचं. करणं तोपर्यंत निर्णयापर्यंत पोहोचण शक्य नव्हतं.
विक्रमचं घर आलं. त्याने रिक्षा थांबवली आणि खाली उतरून पैसे दिले. गीतादेखील त्याच्याबरोबर उतरली. विक्रमच्या घराजवळ अजिबात रहदारी नव्हती. रस्ता पुढे बंदच होता; त्यात त्यांची बिल्डिंग अगदी शेवटची. रिक्षा परत गेली. गीताने प्रश्नार्थक नजरेने विक्रमकडे बघितलं. कारण आजू-बाजूला कोणीच दिसत नव्हतं.
"विकी कुठे आहेत तुझे मित्र?" तिने विक्रमकडे बघत विचारलं.
"गिता मनातला संशय दूर ठेव बघू. ते बिल्डींगच्या मागच्या टाकीवर बसले असतील. आमची ती ठरलेली जागा आहे. किंवा मग गच्चीत असतो आम्ही." विक्रम तिच्याकडे बघत म्हणाला.
बोलताना विक्रम गीताकडे रोखून बघत होता. गिताला त्याचं असं रोखून बघणं आवडलं नाही. पण ती काहीच बोलली नाही. त्याला पुढे चलायची खुण करून ती त्याच्या मागून चालू लागली. दोघे बिल्डिंगला वळसा घालून मागे आले. पण तिथे कोणीच नव्हतं. विक्रमने आजू बाजूला बघितलं आणि म्हणाला;"वर गच्चीत असतील ते. चाल."
ते दोघे जिन्याकडे आले तेवढ्यात समोरून वॉचमन आला. विक्रमने पुढे होत गिता काही बोलायच्या आत त्याला विचारलं;"चाचा, मेरे दोस्त उप्पर गये क्या?" वॉचमनने एकदा गीताकडे बघितलं आणि मग विक्रमकडे बघत तो म्हणाला;"हां हां! उप्पर गये. जाव तुम आपने घर जाव." आणि गेटच्या दिशेने तो निघून गेला.
त्याला कल्पना नव्हती पण विक्रम जग जिंकल्याच्या नजरेने गीताकडे बघत होता आणि गीताचा चेहेरा प्रचंड मोठा धक्का बसल्यासारखा दिसत होता. विक्रमने तिचा हात धरला आणि तिला लिफ्टकडे नेले. दोघे लिफ्टमध्ये शिरले आणि विक्रमने शेवटच्या मजल्याचे बटन दाबले.
गिता थोडी शांत झाली आणि म्हणाली;"विकी, तुझ्या बाबांना माहित आहे का की वॉचमनला तुझे मित्र इथे येतात ते माहित आहे?"
तिच्याकडे बघत विक्रम म्हणाला;"नाही गिता. खरं सांगायचं तर जे लोकं म्हणतात की माझे मित्र खरच आहेत त्यांच्याशी माझे बाबा बोलत नाहीत."
हे एकून गिता काहीच बोलली नाही. लिफ्ट शेवटच्या मजल्यावर पोहोचली. दोघे लिफ्टच्या बाहेर पडले आणि गच्चीवर जाण्याच्या जिन्याकडे वळले. गच्चीच्या दाराशी आल्यावर विक्रांतने गिताला हळूच कानात सांगितले;"तू २ मिनिटांनी आत ये. ते तिघे वर टाकीवर बसले असतील. आमची ती खास जागा आहे. मी काहीतरी कारणाने त्यांना खाली बोलावतो. मी टाळी वाजवली की तू आत ये. ठिक?"
गीताने हसून मान डोलावली आणि विक्रम गच्चीत गेला. विक्रम गेला आणि जिन्यात उभ्या असलेल्या गिताला प्रत्येक क्षण युगांसारखा वाटायला लागला. तशीच अजून २-३ मिनिटं गेली. गच्चीतून काहीतरी बोलल्याचा आवाज आला आणि अचानक टाळी वाजली. गिताला लक्षात आलं विक्रम तिला आत बोलावतो आहे. ती हसत हसत गच्चीत शिरली.
विक्रम दाराच्या उजवीकडे होता आणि तिच्याकडे हसत बघत उभा होता. त्याने हाताची घडी घातली होती. गिताला वाटलं होतं की त्याचे मित्र त्याच्या बाजूलाच असतील. पण तिथे कोणीच नव्हतं. त्याने हसतच तिला खुण केली की तिने मागे वळून बघावं. गिता मागे वळली. आता तिची पाठ विक्रमकडे होती. पण तिला विक्रमचा आवाज एकू येत होता;"राजन, प्रकाश, हरी कस वाटलं सरप्राईज? ही गिता. माझ्या आयुष्याची होणारी जोडीदार आणि गिता हे राजन, प्रकाश आणि हरी. माझे जीवाभावाचे मित्र. मी खरंच खूप खूप लकी आहे. आज माझ्या मित्रांनी माझ्या होणाऱ्या सहचारिणीला स्वीकारलं आणि तिने देखील त्यांना स्वीकारलं."
विक्रम असाच काहीसं बोलत होता..... आणि गिताला आयुष्यातला मोठ्ठा धक्का कसा पचवावा हा प्रश्न पडला होता. कारण तिच्या समोर कोणीच नव्हतं!!!
विक्रमच्या मते राजन, प्रकाश आणि हरी तिथेच होते. गिता आणि विक्रमच्या समोर. तो खरंच ते तिघे समोर उभे असल्यासारखा बोलत होता. मधून मधून थांबत होता. जणूकाही त्यांच्यापैकी कोणीतरी काहीतरी बोलत होतं आणि तो त्यांना उत्तर देत होता. गिता मात्र हतबल होऊन उभी होती. तिला काहीच सुचत नव्हतं बोलायला. अचानक विक्रमने तिच्याकडे वळून बघितलं. मग परत त्याच्या त्या कल्पनेतल्या मित्रांकडे बघत म्हाणाला;"नाही रे. तिला दिसता आहात तुम्ही तिघे. फक्त काय बोलायचं ते सुचत नसल्याने ती गप्प आहे. हो की नाही ग गीता? अरे तिला समजून घ्या रे. बाबांच्या बोलण्यामुळे असेल पण तिला असंच वाटत होतं खोल मनात की तुम्ही नसणारच. त्यामुळे तुम्ही आहात हे बघून थोडी गोंधळली आहे इतकंच." आणि गीताकडे वळत त्याने विचारलं;"हो की नाही गिता?"
गीताने विक्रमकडे बघितलं पण ती काहीच बोलली नाही. तिच्या चेहेऱ्याकडे बघून विक्रम एकदम शांत झाला. तिच्या जवळ आला आणि तिचा हात धरून तिच्या डोळ्यात बघत त्याने तिला विचारलं;"गिता तुला माझे मित्र दिसत आहेत नं? राजन, प्रकाश आणि हरी इथे आहेत गिता. ते खरच आपल्या समोर उभे आहेत. तुला पटतं आहे नं मी म्हणतो आहेत ते?"
गिता फक्त त्याच्याकडे बघत होती. तिला काय बोलावं सुचत नव्हतं.
विक्रमने एकदम धक्का बसल्याप्रमाणे तिचा हात सोडला. दोन पावलं मागे जात त्याने गिताला विचारलं;"गिता तुझा माझ्यावर विश्वास बसत नाही का? तुला माझे मित्र दिसत आहेत की नाही?"
गीताने स्वतःला सावरलं. त्याच्या दिशेने पाउल उचलत ती म्हणाली;"विकी, हे बघ....."
"अहं! नाही! आत्ता याक्षणी फक्त माझ्या प्रश्नाचं उत्तर गिता. बाकी काही बोलू नकोस." विक्रम म्हणाला.
"माझा तुझ्यावर विश्वास आहे विकी." त्याला शांत करण्यासाठी गिता म्हणाली.
"गिता जर तुझा माझ्यावर विश्वास असेल तर तुला माझे मित्र दिसतील." विक्रम अजून दोन पावलं मागे सरकत म्हणाला. त्याने त्याच्या डाव्या बाजूला बघितलं आणि कोणीतरी काहीतरी बोललं असेल त्याला उत्तर दिल्याप्रमाणे म्हणाला;"हो! खरंय तुमचं. पण माझा गीतावर विश्वास आहे........... होता!" परत गीताकडे बघत तो म्हणाला;"बघ ते पण म्हणत आहेत की तुझा माझ्यावर विश्वास नाही. तूदेखील माझ्या बाबांच्या आणि डॉक्टर खरातांच्या विश्वातली निघालीस गिता."
गिताला काय करावं सुचत नव्हतं. विक्रमला शांत करण्यासाठी जरी ती म्हणाली की तिचा त्याच्यावर विश्वास आहे तरी तिला तिथे त्याचे मित्र दिसत नव्हते हे खरं होतं. आणि ते विक्रमच्या लक्षात आलं होतं. गीताला त्याक्षणी असहाय्य वाटायला लागलं. तिने परत एकदा विक्रमला समजावायचा प्रयत्न केला.
"विकी, ऐक माझं. हे बघ........." ती म्हणाली.
"नाही गिता. तू माझं ऐक." विक्रम एकदम चिडून म्हणाला. "गिता जा तू इथून आताच्या आता. खरंच जा. मला तुझा राग नाही आलेला. फक्त वाईट वाटतं गं की तू सुद्धा माझ्यावर विश्वास नाही ठेवलास."
आता मात्र विक्रमला सत्य परिस्थिती सांगावी असं गिताला वाटलं. ती म्हणाली;"विकी, माझा तुझ्यावर विश्वास आहे म्हणून तर मी तू म्हणता क्षणी तुझ्याबरोबर निघाले न. तुझाच माझ्यावर विश्वास नाही आहे विकी. म्हणूनच तर तू माझं ऐकून घ्यायला तयार नाही आहेस."
विक्रम तिच्याकडे बघत उदासवाण हसला. म्हणाला;"गिता, जा तू. माझा तुझ्यावर विश्वास होता म्हणून तर तुला सगळं सगळं खरं सांगितलं मी. अगदी ते सुद्धा जे फक्त माझ्या मनात होतं आणि माझ्या मित्रांना देखील मी सांगितलं नव्हतं. जाऊ दे गिता. फक्त एकंच प्रश्न विचारतो. मला उत्तर नको आहे, तुझ तूच ते शोध आणि स्वतःला दे. तुला माझे मित्र दिसत नाहीत. पण त्यांना तू दिसतेस. बाबांना ते दिसत नाहीत. पण त्यांना बाबा दिसतात. तुमच्या सगळ्यांच्या मते मला सिझोफ्रेनिया हा आजार आहे. पण गंम्मत म्हणजे तुम्ही सगळे माझे मित्र नाकारता आहात. मी मात्र तुम्हालाही स्वीकारतो आणि त्यांना ही आणि ते देखील तुम्हाला स्वीकारायला तयार आहेत; पण तुमच्या नकारामुळे गोंधळलेले आहेत. आता तूच ठरव गिता; आजारी नक्की कोण आहे? मी की माझ्या मित्रांना अमान्य करणारा हा समाज? मला सिझोफ्रेनिया हा आजार आहे असं तुम्ही म्हणता... ते तुमचं मत आहे की तुमच पेर्सेप्शन? जा... गिता... प्लीज जा...." असं म्हणून त्याने तिच्याकडे पाठ केली.
गिता खूप खूप गोंधळली होती. गडबडली होती. ती धडपडत जीना उतरली आणि खाली आली. खाली गेटजवळ तिला वॉचमन बसलेला दिसला. तिने त्याच्याकडे बघितलं आणि त्याच्याजवळ जाऊन त्याला विचारलं;"चाचा, अभी में जिनके साथ उप्पर गई उनको तो आप पेहेचानते हो न?"
वॉचमन उभा राहात म्हणाला;"हा हा दीदी. वो तो विकी बाबू हे. क्यो क्या हुवा? फिरसे दौरा पड गया क्या उनको? अभी साहाब नही आये क्या?"
गिता त्याचं बोलणं ऐकून एकदम गोंधळली. "आप क्या कह रहे हो चाचा?" तिने त्याना विचारलं.
"अरे दीदी, वो विकीबाबू को उनके दोस्त दिखते हे ना.... तो वो मुझे पुछते रेहेते हे.... क्या मेरे दोस्त इधर दिखे? उनके पिताजीने मुझे बोल के रखा हे की अगर विकी बाबूने ऐसें कूच पुछा तो मैने हा केहेना हे. अगर विकी बाबू जो बोलते हे वो माना नही तो वो काबू के बाहर हो जाते हे. मै वो जो केहेते हे उस्को हा बोलता हूं और उनके साथ बाते करते हुवे उपर जाके उनको घर पर छोड आता हूं. अभि भी मैने विकी बाबू जो केहे रहे थे उसमे हामी भर दि. और फिर आप तो थी उनके साथ... तो फिर मै नही आया." वॉचमन गिताला सांगत होता. त्याच्या प्रत्येक वाक्याने गिता अजून अजून ढेपाळत होती.
ती एकदम मागे फिरली आणि लिफ्टची वाट न बघता दोन दोन पायऱ्या पार करत गच्चीत पोहोचली. तिने विक्रमला बेंबीच्या देठापासून हाक मारली. "विक्रम...... विकी.... विकी??? I TRUST YOU! कुठे आहेस विक्रम? विकी? माझा तुझ्यावर विश्वास आहे. चल, तुझ्या घरी जाऊन बोलूया आपण. विक्रम.... कुठे आहेस तू?"
गिता हाका मारत होती. विक्रमला शोधत होती. पण तिच्या जगाच्या पेर्सेप्शन प्रमाणे विक्रम त्या गच्चीत नव्हता. त्यामुळे टाकीवर मित्रांबरोबर बसलेला विक्रम इच्छा असूनही तिला उत्तर देऊ शकत नव्हता.
समाप्त
